کاهش توان کاری بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتوس سیستمیک

مقدمه: لوپوس اریتماتوس سیستمیک به جز پوست و مفاصل، ارگان های متعدد دیگری را هم درگیر می کند. از علل ناتوان کنندگی بیماران، ماندگاری بیشتر بیماران متعاقب استفاده از داروهای تضعیف کننده سیستم ایمنی به خصوص کورتیکو استروییدها است. ناتوانی جسمی و کاهش تحرک بیمار سبب اشاعه و عدم توان استفاده از سرویس های بهداشتی هم می شود که در نهایت مراقبت های همه جانبه بیشتری را برای بیمار می طلبد. روش کار: مطالعه حاضر که به صورت مقطعی انجام گرفته به تعیین میزان کاهش توانمندی فیزیکی بیماران مبتلا به لوپوس سیستمیک می پردازد. این مطالعه، کاهش توان را در رابطه با سال های ابتلا، سن و جنس و نیز با هریک از شاخص های توانمندی که نیازهای اولیه هر فردی است بر اساس استفاده از پرسش نامه استاندارد شده ارزیابی سلامتی ( haq ) تعیین و مقایسه می نماید. یافته ها: میانگین سنی بیماران مورد مطالعه 35/10 ± 32/26 سال و نسبت درگیری زنان در مقایسه با مردان 33/8 در برابر 1 بوده.است (05/0 p < ). میانگین مدت ابتلای به بیماری در گروه مورد مطالعه 15/3 ± 72/4 سال به دست آمد. میانگین نمره ناتوانی فیزیکی دربیماران مبتلا به لوپوس با استفاده از پرسش نامه haq در بیماران مورد مطالعه معادل 67/3 ± 42/3 به دست آمد. نتیجه گیری: اگرچه ابتلای زنان به بیماری لوپوس در مقایسه با مردان بیشتر بود ولی میانگین نمره ناتوانی فیزیکی بیماران با متغیرهای سن و طول مدت استقرار بیماری وجنس بیماران مرتبط بوده به طوری که دربیماران مرد 3 ± 00/3 سال و در بیماران زن 4 ± 5/3 به دست آمد که نشان دهنده ناتوانی بیشتر زنان در مقایسه با مردان بوده و این اختلاف از نظر آماری نیز معنا دار بود (05/0 p < ).